Żywy organizm [#102]

Budowa jest jak żywy organizm. Przemieszcza się, pulsuje swoim własnymi rytmami wyznaczonymi terminami, przerwami, upływem tygodni. Wydarzenia muszą zajść w ściśle określonej kolejności. Wszystko to wydaje się zadziewać samo, ktoś jednak siedzi sobie w klimatyzowanym kontenerze i czuwa nad prawidłowym przebiegiem tych etapów.

Można by pomyśleć, że ten kontener jest głową całego organizmu, jakże często okazuje się, że głowa ta jest oddzielona od reszty ciała. Często dopiero po kilku próbach dociera do niej informacja, że coś nie działa lub konieczne są zmiany w planie (wersja numer 22 dziś na telefonie). Zdążają się też sytuacje, że na skutek błędów projektowych jakiś organ dostaje zadyszki lub działa dysfunkcyjnie. Magazyn projektowany jest ponoć przez program, jednak w pewnym momencie, w pętli decyzyjnej jest człowiek, który może przeoczyć pewne błędy. Nic dziwnego, skoro projekt wygląda tak.

A to mniej niż połowa, problem zaczyna się jednak jeśli to samo biuro projektowe popełnia ten sam błąd przy trzeciej hali pod rząd. Czy to mój próblem? Absolutnie nie.

Odkrycie gdzie zaczyna i kończy się moja odpowiedzialność to jeden z aspektów mojego odnajdowania się w tym organizmie. Jestem w końcu tylko jedną z wielu komórek, połączonych w tkanki utkane z włókien firm, które to współdziałają w ramach układów zajmujących się konkretnymi częściami robót. My to chyba ci od układu nerwowego, trochę jak komórki glejowe zapewniamy warunki do sprawnego funkcjonowania neuronów, do których porównać można kable.

Jest ekipa od systemu przeciwpożarowego, inna zajmuje się dachem, inna wylewkami, a jeszcze inni ludzie odpowiedzialni są za prace ziemne. Wszyscy powiązani tkanką łączną umów, kontraktów i zleceń, zorganizowani w hierarchiczną strukturę podwykonawców.

Od czasu do czasu przez arterie, niczym gigantyczny leukocyt, przetacza się pani od BHP, która czujnie wypatruje zagrożeń i nieprawidłowości. Wiadomo jednak, że swoją pracę kończy o 15, tik-tok, tik-tok, kolejny rytm według którego pulsuje budowa. Mądrość ciała mówi, że rozwinięcie skrótu BHP to Bezpieczeństwo Hamuje Pracę. Głowa wie najlepiej, jest ona przecież najważniejszą częścią organizmu. Przynajmniej według głowy.

Poza zakazami, nakazami i regulaminami, które funkcjonują głównie na papierze budowa rządzi się swoimi niepisanymi prawami. W tym systemie odnaleźć jest mi się najtrudniej. Wydaje się, że jest jakiś ściśle określony okres, po którym pozostawione na wierzchu narzędzia zostaną skradzione. W ten sposób utraciliśmy jedną wkrętarkę. A na początku chowanie wszystkiego do auta uznawałem za paranoiczne. To tylko jedno z błędnych założeń.

Przez pierwsze dni, pełen entuzjazmu, bardzo chciałem usprawniać każdy możliwy etap prac. Płacone mamy od wykonanej roboty, także jak nigdy wcześniej poczułem, że czas to pieniądz. Poza tym mam potrzeba łatwości i lekkości żyje we mnie mocno, kiedy więc na stanowisku pracy mam bałagan lub czuję, że wykonuję zbędną pracę to łatwo się dekoncentruję i tracę motywację.

Okazuje się jednak, że dobre praktyki wykształcają się same na przestrzeni paru dni. Nikt nie musi analizować cyklu trawienia, żeby umieć trawić. Wyczucie gdzie i kiedy zaangażować się bardziej jest kolejnym aspektem mojego odnajdowania się na budowie, który wciąż przerabiam. Trochę jak odnajdowanie się po przeprowadzce za granicę.

Kolejną ciekawostką jest zakaz palenia papierosów na terenie budowy. Hala jest certyfikowana jakimś pro-elo-eko certyfikatem, a palenie papierosów szkodzi przecież środowisku. Totalnie ekologiczne są natomiast diesel'owskie silniki bez DPF-ów, których spaliny kumulują się pod dachem. Nie muszę chyba wspominać, że na budowie palą wszyscy?

I jak tu się odnaleźć w systemie tak bardzo naszpikowanym sprzecznościami?

This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io

Daily Activity