The Gilded Age S3 - another season of a great series. Semi-spoiler review. / The Gilded Age S3 - kolejny sezon świetnego serialu. Recenzja pół-spoilerowa.

If you're a fan of Downtown Abbey and looking for another series from its creators, you've got plenty to watch. You don't have to be one to enjoy it, though. You just need to like the setting, as there's no need to worry about the show's quality. It's hard to judge whether it improves from season to season. This is a slightly different story. GA has maintained a high standard from the beginning, and I don't see much difference between seasons 1, 2, and 3. Although, no, a minor correction – there's a noticeable difference in the main character's storyline; it's definitely less irritating. I still think Boardwalk Empire is better, but it's only a notch lower, maybe half as high. WARNING! This and the following four paragraphs are spoiler-free. In the following paragraphs, I'll address what happened this season, but I won't reveal the most important details. Ultimately, I'll be very general about them.

But let's start from the beginning. Although the target audience for this series is primarily women and lovers of period cinema, men will also enjoy it. It's no coincidence that I'm referring to a term associated with Victorian England. The series takes place in the 1880s, primarily in New York, but not exclusively. While most Americans don't feel inferior to the British, their elite does. This is evident from the outset among the members of the Women's Association and the English elite, who know they can afford a certain superiority. The series touches on numerous themes. Apart from those I've mentioned, the creators show us the Black elite (there actually was one; this theme was also touched upon in Boardwalk Empire) and their poor, primarily the former. In the case of the Whites, the poor are represented by servants. Although they constitute a significant portion, we mainly see the White upper class. We see the rivalry between them and observe their ordinary, everyday lives. Contrary to appearances, this isn't just entertainment. Even though women pretend to be great friends, they like to take advantage of opportunities to put a pin in the other's face in order to grow in their own or other people's eyes. With men, we focus primarily on their interests, as ballet and sipping tea together are boring to them. They'd rather drink alcohol and talk about money.

The series' main characters are Agnes van Rhijn, the family matriarch and owner of the house, her sister Ada Forte, and Marian Brook, their orphaned niece. Agnes is a cynical, sharp-tongued, but also good-natured and fair "woman with balls." She can slap her opponent so hard with a single line, or sometimes a look, that it hurts like a whip on the bare back. The greatest alpha female in the series, Bertha, the Russells' mistress, lost this competition in my opinion. Ada Forte is a very polite and remarkably naive woman, but for some reason, she has to learn to be a housewife. The results are quite good; Ada demonstrates that soft coercion can be just as effective. Marian Brook... Well... she is. She's annoying, but it's hardly surprising – she's a young, naive, and kind woman. She becomes less irritating over time. There's also Agnes's son, Oscar. He's an investor, so he's certainly not a fool, but he's naive and wronged. I'll expand on this in a later paragraph.

The second family is the Russells. Bertha, as I said, is the second-largest female. Although she can keep her temper in check, like Agnes, she is also incredibly impulsive and emotional. George Russell, her husband, is a down-to-earth businessman. Very masculine, logical to a fault, difficult to convince because of his compelling arguments, but his brain isn't filled with concrete. He can adapt dynamically to new circumstances. Their son, Larry, is following in his father's footsteps, and that's all I can say about him for now. Gladys, their daughter, is the jewel in Bertha and George's crown.

The main representatives of the Black community in the United States are the Scott family. The father, Arthur, runs a thriving pharmacy, making him a local wealthy man. Like Russell, he is a tough and common-sense man who looks after his family's business and well-being. Dorothy, the mother, is a pianist and a homemaker. Thanks to the sacrifices of her parents, Peggy is able to develop her full potential. Initially, she worked as a secretary for Agnes and as a journalist for the NY Globe, then transitioned to writing. This is where the spoiler-free section ends.

First of all, I want to commend the creators for the excellent writing. I've praised them for this before, but this season has raised the bar a bit. I don't want to overuse this comparison, but I don't know of a better example, so I must. Just like in Taylor Sheridan's series, the characters convey more information in subtle ways – through precise word choice, subtle reactions to events, and by not mentioning certain things, thus leaving them in a vacuum. Let me start from the end – the Japanese communicate similarly. They say the most important things very precisely, poetically avoiding phrases that could be considered rude. While Americans and Europeans are different from the Japanese, we are all human, so we share the same software inside.

This is best exemplified by the story of Prince Hector and Gladys. Although the marriage initially seemed disastrous, ultimately... Or rather, it turned out differently. Both the modern approach to creating relationships and the way parents created them (as was the case in the past) have their advantages and disadvantages. Yes, artificially created relationships have a lower chance of success, but they're not without merit. People faced with such a situation must find or create shared rituals, share common interests, or find something that unites them. The same applies to ordinary relationships, which stems from the dynamics of relationships. I liked that Hector is a consistently written character. He was introduced as a gambler who doesn't shy away from alcohol and casual encounters with women all over the world. At the same time, it was added that he wants to settle down because he's tired of the royal family's nagging. Or something like that, even if I'm wrong, it's only slightly. The biggest nag is his older sister. She's a stereotypical old man who's never been in a long-term relationship – she grows more and more indolent with each passing year. For some reason, he can't stand 100% on his wife's side and has to balance between Gladys and Lady Sarah.

It's a different story when the prince's wife, a true Alpha Female, issues an order. Expanding on what I was saying, communication among wealthier Englishmen differs from how Poles and Eastern Europeans (or Italians, who are also direct) communicate with each other. It's more subtle, with more nuance (which manifests itself in a somewhat forced courtesy, a closer attention to WHAT and HOW we say things), which works both ways. If Gladys isn't using her power, Lady Sarah is abusing it. So what if she's too old to have a child? She still holds a vestige of power. That's how Hector and her mother, who visited her daughter in her new home, presented it to her. Bertha did it directly, demonstrating the tricks women have in their arsenal when they want to convince a husband or demonstrate power. Even today, women are ashamed of this because they are weaker and were raised that way. In those days, we would have called the present "rotten, disgusting libertinism." Hector remained neutral, but guided his wife to a scenario that would resolve their problems with Lady Sarah. I hope this relationship will be a happy one compared to what the show's creators were inspired by. As with the previous season, during Season 3, I came across several articles about storylines explored in the series. One of them was about Consuelo Vanderbilt's marriage to the Duke of Marlborough.

The second storyline that demonstrates the show's high screenwriting skills is the banquet held in honor of George's rival. This event pushed forward a plot that had been developing in the background during Season 2. I noticed that George doesn't feel love for Bertha. Sure, it was obvious on both sides, and they talk about it freely, but it was always about business and feelings. In Season 3, however, feelings were increasingly repressed by both sides, a fact they are fully aware of. Returning to the banquet, due to numerous crises (a normal occurrence in the economy – our lives are also cyclical, meaning there are ups and downs) and the desire to keep the business going, George has to play harder. He asked his wife to put on a show for their guest. That is, treat him like a high-ranking count (with respect and money, but not as much as a prince) and make him feel nice. And what makes men feel nice in the presence of women? Kind words, light flirtation, and showing off their bodies. It's no coincidence that all girls at the time hid their shapely legs, especially their breasts. In Season 1, we were clearly shown that George accepted "the exposure of Bertha's firm assets." The problem with such situations is that the line between good taste and something indecent is very thin, and Bertha crossed it, but through no fault of her own. Or rather, I usually try to be honest. True, she went a little too far with softening up her husband's rival, but it wasn't her initiative. I couldn't help but laugh derisively as I watched George slowly get angry. I said to Asia, "You'll see, as soon as this guy gets out, it's going to be rough." My partner asked, "Why?" - "You'll see, the writers gave too many clues in the form of facial expressions, glances, moments of silence and their length."

Since Marian Brook is repeating her storylines from previous seasons (but with a better style), I'll pass on hers. While Peggy Scott's love story doesn't stand out in any way (it's handled rather formulaically), at least there's always something happening and it's never boring. I was rooting for her and Dr. Kirkland to overcome their differences. Why am I mentioning it, even though it's fairly standard? Because unlike Marian's storyline, it has some merit. Some people, mainly those with leftist views, argue that racism is exclusive to white people. No, it's a biologically normal reaction, one we see among animals as well. In the case of humans, it can stem from poverty, poor upbringing, or other factors. Black people are no exception. Some are willing to ruin their son's life just to keep him from marrying the wrong woman. After all, what will people say about a woman who abandoned her own child and left the man she chose? It will be an interesting storyline next season. "Remember, daughter, when you get married, you also take his family with you."

I mentioned difficult relationships and not talking about certain things. When discussing this season, it's hard not to mention Oscar. We, the audience, know that Agnes's son prefers men to women, but the characters could only guess his preferences. This season, that changed – Oscar had a nervous breakdown. "Liberal" Marian didn't have to suspect anything, as she'd likely suspected it for a long time. She reacted too quickly to be anything different. His aunt, Ada, probably understood the situation quite quickly. She might be deceiving herself because of her religion, but she definitely feels something. His mother's reaction, on the other hand... I'll say this, it fits her personality. Even if she feels it, and she certainly has some suspicions, she suppresses it for as long as she can. Their shared conversation about Oscar's feelings is one of the best scenes in the series. The camera jumps from one person to another, showing everyone's reactions and the dynamically changing reactions to their reactions. Marian quickly realized what had happened and, after ascertaining that her suspicions were correct, she embraced her cousin with the tenderness characteristic of women. Ada initially thought Oscar was sad for a different reason, but a few glances at her nephew and niece made her realize why her sister's son was so reserved, withdrawn, and outdated among most of his peers. It was clear he was struggling with his body's reaction, likely due to his faith, but then he remembered the other side of the religious coin—mercy, forgiveness, and understanding for the other side. Throughout this internal struggle, she constantly observed Marian's reflexes. Ultimately, everyone is drawn to sin or unwise practices, as we see in Ada's example. Kudos on the execution. It's great that the end of Season 3 offers some hope for a (relatively) happy future for Oscar. I liked his final conversation with a certain woman about their potential relationship. I had to ask my partner if I understood the situation correctly, as it was quite nuanced.

We also got the finale of Ada and Agnes's rivalry for the house. A cool storyline that gave us a lot of funny and serious scenes. Some people are outraged by the lack of equality in a relationship... Well, I'll be cruel - it's never equal, because it can't be. Not even in homosexual relationships. There also has to be someone who keeps an iron fist over the money and oversees everything. And since they're overseeing, they must have the tools to reprimand others. And since they have them, unfortunately, they'll be considered "the bad guy" when they use them. Ada didn't understand at first and thought Agnes was making a malicious joke, as she often does. Agnes looked at her deadpan several times, explaining that she wasn't joking. Ada Forte is slowly learning the role of Alpha Female, while Agnes is increasingly giving way to her sister. Speaking of funny scenes, the servant becoming mega-rich (by the standards of his social class) was also a great storyline. I've read about several such cases where a talented employee of a certain household found a way to relocate.

I don't know how to end this post. As I said, we got another great season of a great show. My rating is 9/10 and I recommend it to everyone.

Jeśli jesteście fanami Downtown Abbey i szukacie kolejnego serialu od jego twórców, macie już co oglądać. Nie musicie nimi jednak być, by cieszyć się z seansu. Wystarczy, że przypadnie Wam do gustu setting, bo o jakość serialu nie ma się co obawiać. Trudno ocenić, czy jego poziom rośnie z sezonu na sezon. To trochę inny przypadek. GA trzyma wysoki poziom od początku i nie widzę dużej różnicy między 1, 2, a 3. Chociaż nie, drobna korekta - jest zauważalna różnica, jeśli chodzi o wątek głównej bohaterki, jest zdecydowanie mniej irytująca. Nadal uważam, że Boardwalk Empire, jest lepsze, ale jest tylko o klasę gorzej, może pół klasy. UWAGA! Ten i kolejne 4 akapity, nie zawierają spoilerów. W kolejnych odniosę się do tego, co było w tym sezonie, ale nie będę zdradzał najważniejszych spraw. W ostateczności napiszę o nich bardzo ogólnikowo.

Ale od początku. Choć docelową grupą tego serialu stanowią głównie kobiety oraz miłośnicy kina kostiumowego, to spodoba się też mężczyznom. Nieprzypadkowo odnoszę się do terminu, który kojarzy się z erą Wiktoriańskiej Anglii. Akcja serialu dzieje się w latach '80 XIX wieku, głównie w Nowym Yorku, ale nie tylko. Choć większość Amerykanów nie czuje kompleksów względem Brytyjczyków, ich elita już tak. Widać to od początku wśród członkiń Stowarzyszenia Kobiet oraz Angielskiej elity, która wie, że może sobie pozwolić na pewną wyższość. Serial porusza mnóstwo wątków. Pomijając te, o których wspomniałem, twórcy pokazują nam elitę Czarnoskórych (faktycznie taka istniała, ten wątek został również poruszony w Boardwalk Empire) oraz ich biedotę, głównie tych pierwszych. W przypadku Białych, biedota jest reprezentowana przez służących. Choć stanowi on istotną część, widzimy głównie Białą klasę wyższą. Widzimy rywalizację między nimi, obserwujemy ich zwyczajne i codzienne życie. Wbrew pozorom, to nie tylko zabawa. Kobiety choć udają wielkie przyjaciółki, to lubią wykorzystywać okazje, do wbicia szpilki drugiej, aby urosnąć w swoich lub cudzych oczach. W przypadku mężczyzn, skupiamy się głównie na ich interesach, gdyż balety i wspólne popijanie herbatki, są dla nich nudne. Wolą wypić alkohol i porozmawiać o pieniądzach.

Głównymi bohaterami serialu są Agnes van Rhijn, Matrona rodu oraz właścicielka domu, jej siostra Ada Forte i Marian Brook, ich osierocona siostrzenica. Agnes jest cyniczną, ostrą, ale też dobroduszną i sprawiedliwą "babą z jajami". Potrafi tak zdzielić swojego oponenta jednym tekstem, a czasem spojrzeniem, że boli jak uderzenie batem na gołe plecy. Największa samica alfa w tym serialu - Bertha, Pani domu Russellów, wg mnie przegrała tę rywalizację. Ada Forte to bardzo grzeczna i wybitnie naiwna kobieta, ale z pewnych powodów, musi się nauczyć być Panią domu. Efekty są całkiem niezłe, Ada pokazuje że miękki przymus może być taki sam skuteczny. Marian Brook... No... jest. No wkurza, ale trudno się jej dziwić - to młoda, naiwna i dobra kobieta. Z czasem mniej irytuje. Jest też syn Agnes, Oscar. Jest inwestorem, więc na pewno nie można nazwać go głupcem, ale naiwnym i skrzywdzonym już tak. Rozwinę tę kwestię w późniejszym akapicie.

Druga rodzina to Russellowie. Bertha jak już mówiłem, to druga największa samica. Choć potrafi trzymać nerwy na wodzy, jak Agnes, to jest też niezwykle impulsywna i emocjonalna. George Russell, jej mąż, to twardo stąpający po ziemi biznesmen. Bardzo męski, logiczny do bólu, trudno go przekonać z uwagi na jego trafne argumenty, ale nie ma mózgu zalanego betonem. Potrafi dynamicznie dostosować się do nowych okoliczności. Ich syn, Larry, idzie drogą ojca i póki co tylko tyle mogę o nim powiedzieć. Gladys, córka, stanowi klejnot w koronie Berthy i George'a.

Głównymi reprezentantami Czarnoskórej części USA, jest rodzina Scottów. Ojciec nazywa się Arthur i prowadzi dobrze prosperującą aptekę, co czyni go lokalnym bogaczem. Podobnie jak Russell, to twardy i zdroworozsądkowy mężczyzna, który dba o interesy i dobrobyt swojej rodziny. Dorothy, czyli mama, jest pianistką oraz zajmuje się prowadzeniem domu. Peggy dzięki poświęceniu swoich rodziców, może rozwinąć swój pełny potencjał. Początkowo pracowała jako sekretarka u Agnes oraz dziennikarka NY Globe, potem przebranżowiła się na pisarkę. W tym miejscu kończy się część bezspoilerowa.

Przede wszystkim, chcę pochwalić twórców za świetnie napisany scenariusz. Już wcześniej chwaliłem ich za to, ale ten sezon nieco podniósł poprzeczkę. Nie chcę nadużywać tego porównania, ale nie znam lepszego przykładu, więc muszę. Podobnie jak w serialach Taylora Sheridana, postacie przekazują więcej informacji w subtelny sposób - poprzez precyzyjny dobór słów, finezyjne reakcje na dane wydarzenia, nie mówienie o pewnych rzeczach, tym samym zawieszając je w próżni. Zacznę od końca - podobnie komunikują się Japończycy. Mówią bardzo precyzyjnie najważniejsze rzeczy, w iście poetycki sposób unikając zwrotów, które mogłyby zostać uznane za niegrzeczne. Choć Amerykanie i Europejczycy różnią się od Japończyków, to wszyscy jesteśmy ludźmi, więc mamy ten sam software wewnątrz.

Najlepiej to widać na przykładzie wątku księcia Hectora i Gladys. Choć małżeństwo początkowo zapowiadało się fatalnie, to ostatecznie... Albo inaczej. Zarówno współczesne podejście do tworzenia związków, jak i ich kreowanie przez rodziców (jak to było dawniej), ma swoje wady i zalety. Tak, sztucznie wykreowane relacje mają mniejsze szanse na sukces, ale nie są one zerowe. Ludzie postawieni przed taką sytuacją, muszą znaleźć lub stworzyć wspólne rytuały, mieć wspólne zainteresowania lub znaleźć coś, co ich łączy. Tak samo muszą robić zwykłe związki, co wynika z dynamiki relacji. Spodobało mi się to, że Hector jest konsekwentnie napisaną postacią. Został nam przedstawiony jako hazardzista, który nie stroni od alkoholu i przygodnych kontaktów z kobietami na całym świecie. Jednocześnie dodano, że chce się ustatkować, bo ma już dość marudzenia ze strony rodziny królewskiej. Czy coś w tym stylu, nawet jeśli pomyliłem się, to nieznacznie. Największą marudą, jest jego starsza siostra. Ta jest stereotypowym, starym człowiekiem, który nigdy nie był w dłuższym związku - wraz z każdym rokiem, gnuśnieje coraz bardziej. Z pewnych powodów nie może stanąć w 100% po stronie żony i musi balansować między Gladys, a Lady Sarah.

Co innego w przypadku, gdy żona księcia, a zarazem prawdziwa Samica Alfa, wyda rozkaz. Rozwijając to co mówiłem, komunikacja wśród bogatszych Anglików różni się od tego, jak rozmawiają ze sobą Polacy i mieszkańcy Europy Wschodniej (albo Włosi, którzy też są bezpośredni). Jest bardziej subtelna, ma więcej niuansów (co objawia się nieco wymuszoną kurtuazją, baczniejszą uwagą CO i JAK mówimy), co działa w obie strony. Skoro Gladys nie korzysta ze swojej władzy, to Lady Sarah jej nadużywa. Co z tego, że jest za stara na urodzenie dziecka - ciągle ma w swych rękach resztki władzy. Tak jej to przedstawił Hector oraz mama, która odwiedziła córkę w jej nowym domu. Bertha zrobiła to bezpośrednio, pokazując jakie sztuczki mają w swym arsenale kobiety, gdy chcą przekonać męża lub pokazać moc. Nawet dzisiaj kobiety wstydzą się tego, bo są słabsze i zostały tak wychowane. W tamtych czasach, nazwalibyśmy teraźniejszość "zgniłym, obrzydliwym libertynizmem". Hector zachował neutralność, ale naprowadził żonę na scenariusz, który rozwiąże ich problemy z Lady Sarah. Mam nadzieję, że ten związek będzie szczęśliwy w porównaniu do tego, czym inspirowali się twórcy serialu. Podobnie jak w przypadku poprzedniego sezonu, w trakcie emisji S3, natrafiłem na kilka artykułów o wątkach poruszanych w serialu. Jeden z nich opowiadał o małżeństwie Consuelo Vanderbilt z księciem Marlborough.

Drugim wątkiem, który pokazuje wysokie umiejętności scenariopisarskie, jest bankiet zorganizowany na cześć rywala George'a. To wydarzenie pchnęło do przodu wątek, który rozwijał się w tle podczas S2. Zwróciłem uwagę, że George nie czuje miłości do Berthy. Jasne, było to widoczne po obu stronach, sami zresztą o tym mówią bez skrępowania, ale niemniej to były zawsze interesy + uczucia. W 3 sezonie natomiast, uczucia były coraz bardziej wypierane przez obie strony, czego są w pełni świadomi. Wracając do bankietu, z uwagi na liczne kryzysy (normalna rzecz w gospodarce - w naszym życiu również panuje koniunkturalność, tj. lepsze i gorsze momenty) i chęć utrzymania biznesu, George musi ostrzej grać. Poprosił żonę, by ta odstawiła show przed ich gościem. Czyli potraktować go jak hrabię wyższego szczebla (z szacunkiem i pieniędzmi, ale nie tak bardzo jak księcia) + sprawić, by poczuł się miło. A co sprawia, że faceci czują się miło w obecności kobiet? Miłe słówka, lekki flirt, ekspozycja ciała. Nieprzypadkowo wszystkie panny w tamtym czasie chowały zgrabne nóżki, a zwłaszcza piersi. W S1 zostało nam wyraźnie pokazane, że George akceptuje "ekspozycję jędrnych atutów Berthy". Problemem takich sytuacji, jest to, że granica między dobrym smakiem, a czymś nieprzyzwoitym jest bardzo cienka i Bertha ją przekroczyła, ale nie z własnej winy. Albo inaczej, zwykle staram się być uczciwy. Fakt, trochę za bardzo popłynęła z zmiękczaniem rywala męża, ale to nie była jej inicjatywa. Nie mogłem powstrzymać się od szyderczego śmiechu, widząc jak George powoli się wkurwia. Powiedziałem do Asi: "Zobaczysz, jak tylko wyjdzie ten gościu, to będzie grubo." Partnerka pytała - "Czemu?" - "Zobaczysz, scenarzyści dali za dużo wskazówek w postaci mimiki, spojrzeć, momentów ciszy i ich długości."

Z racji, że Marian Brook powtarza swoje wątki z poprzednich sezonów (ale w lepszym stylu), daruję sobie jej wątek. Choć miłosny wątek Peggy Scott nie wyróżnia się w jakikolwiek sposób (jest prowadzony dość schematycznie), to przynajmniej ciągle coś się dzieje i nie jest nudno. Gorąco kibicowałem jej i doktorowi Kirklandowi, by pokonali dzielące ich problemy. Czemu o nim wspominam, mimo że jest dość standardowy? Bo w przeciwieństwie do wątku Marian, niesie za sobą jakąś wartość. Niektórzy ludzie, głównie ci o lewicowych poglądach, twierdzą że rasizm jest domeną wyłącznie Białych. Nie, jest to biologicznie normalna reakcja, którą widzimy również wśród zwierząt. W przypadku ludzi, może wynikać z biedy, złego wychowania lub innych czynników. Czarnoskórzy nie są w tej sytuacji wyjątkiem. Niektórzy z nich są gotowi zepsuć życie swojemu synowi, byleby tylko nie związał się z nieodpowiednią kobietą. No bo co ludzie powiedzą na kobietę, która porzuciła własne dziecko i zostawiła mężczyznę, którego wybrała? Będzie to ciekawy wątek w kolejnym sezonie. "Pamiętaj córko, jak wychodzisz za mąż, to w pakiecie bierzesz sobie również jego rodzinę."

Wspominałem o trudnych związkach i nie mówieniu o pewnych rzeczy. Omawiając ten sezon, trudno nie wspomnieć o Oscarze. My, widzowie wiemy, że syn Agnes woli mężczyzn niż kobiety, ale bohaterowie mogli się tylko domyślać jego preferencji. W tym sezonie uległo to zmianie - Oscar miał załamanie nerwowe. "Liberalna" Marian nie musiała się niczego domyślać, bo zapewne domyślała się tego od długiego czasu. Zbyt szybko zareagowała, by było inaczej. Jego ciocia, Ada, zapewne dość szybko zrozumiała o co chodzi. Może oszukuje się z uwagi na religię, ale na pewno coś czuje. Reakcja matki natomiast... Powiem tak, pasuje do osoby o jej osobowości. Nawet jeśli to czuje, a na pewno ma jakieś podejrzenia, to wypiera z siebie ten fakt, tak długo jak może. Ich wspólna rozmowa o uczuciach Oscara, to jedna z najlepszych scen w serialu. Kamera skacze od jednej osoby do drugiej, pokazując reakcje wszystkich osób oraz dynamicznie zmieniające się reakcje na ich reakcje. Marian szybko zrozumiała, co się stało i po upewnieniu się że jej podejrzenia są słuszne, objęła swojego kuzyna z charakterystyczną dla kobiet czułością. Ada początkowo myślała, że Oscar jest smutny z innego powodu, ale kilka spojrzeń na siostrzeńca i siostrzenicę, uzmysłowiły jej, czemu syn jej siostry, jest skryty, wycofany i odstaje od większości rówieśników. Widać było, że walczy z reakcją swojego ciała, pewnie z powodu wiary, ale potem przypomina sobie drugą stronę religijnego medalu - miłosierdzie, wybaczenie i zrozumienie dla drugiej strony. W trakcie tej wewnętrznej walki, cały czas obserwuje odruchy Marian. W końcu każdego człowieka ciągnie do grzechu lub niemądrych praktyk, co widzimy na przykładzie Ady. Brawa za realizację. Fajnie, że koniec S3 daje pewne nadzieje na (w miarę) szczęśliwą przyszłość dla Oscara. Podobała mi się jego finałowa rozmowa z pewną kobietą o ich potencjalnym związku. Aż musiałem zapytać mojej partnerki, czy dobrze zrozumiałem sytuację, bo była dość zniuansowana.

Dostaliśmy też finał rywalizacji Ady i Agnes o władanie domem. Fajny wątek, który dał nam dużo śmiesznych i poważnych scen. Niektórzy ludzie oburzają się o brak równości w związku... Cóż, będę okrutny - ten nigdy nie jest równy, bo nie może być. Nawet w związkach homoseksualnych. Musi też być ktoś, kto trzyma twardą rękę na pieniądzach i wszystko nadzoruje. A skoro nadzoruje, to musi mieć instrumenty do strofowania innych. A skoro je ma, to niestety będzie uchodził za "tego złego", gdy z nich zrobi użytek. Ada początkowo tego nie rozumiała i myślała, że Agnes robi sobie złośliwe żarty, jak to ma w zwyczaju. Ta kilkukrotnie spojrzała na nią śmiertelnie poważnie, tłumacząc, że nie żartuje. Ada Forte powoli uczy się roli Samicy Alfa, a Agnes coraz wyraźniej ustępuje miejsca swojej siostrze. A propos zabawnych scen, służący stający się mega bogaczem (jak na standardy tej klasy społecznej) też był świetnym wątkiem. Czytałem o kilku takich przypadkach, jak zdolny pracownik jakiegoś domu, znalazł sposób na zmianę miejsca zamieszkania.

Nie wiem, jak skończyć ten tekst. Jak już mówiłem, dostaliśmy kolejny świetny sezon, świetnego serialu. Moja ocena to 9/10 i polecam go każdemu.