From shamanizm to Jesus [ENG/PL]

A Testimony of Spiritual Transformation

I was just wondering if there's a community here that enjoys reflections. And behold, I found my way here thanks to @goldfish :)
By nature, I am a thinker. What I don't like about myself are thoughts separated from God. I am 47 years old and I have wasted too much of my life thinking "my own" thoughts and pursuing so-called happiness. When the psalmist writes that his greatest happiness is to be in the courts of God's house (Ps 84:10), he is not speaking of happiness from this world.

I believe it was C.S. Lewis who said that if our desires cannot be satisfied in this world, then we are not of this world. When we analyze the Book of Ecclesiastes in the Bible, from which comes the legendary "all is vanity" (Eccl 1:2), we understand that truly nothing in this world brings solace.
There are attempts, there are methods and ways, there are teachings. There are many paths that want to bypass God, to reach Paradise by some shortcut.
For many years I too tried: Sufism, Reiki, tarot, shamanism, Buddhism, and many others, but none of these spiritual paths satisfied my inner hunger. The hunger for God, the Father, the Creator.
I come from Poland and for many years I tried to break away from Catholicism, having suffered too much from it. I associated God with religion, I hated Him, I was a fierce opponent of the clergy and the church. The devil completely disgusted me with the institution of the church altogether. But about 10 years ago, when I was on the verge of physical and spiritual death (I don't know which is worse), I encountered a certain shaman from the Dakota tribe, whom God undoubtedly used to turn me back to Himself.

When I could no longer distinguish the real world from the magical, I found myself at a shamanic workshop. After the workshop, she asked if there were any questions. I immediately spoke up, unable to bear the torment in which I was living. I asked straight out what to do when one sees the dead? She calmly asked me: where are you from? I replied that from Poland. Then she immediately got to the point: Catholic. And I said no, that I wasn't a believer at all. The shaman didn't mind and replied: it doesn't matter, you were born in Poland, in Catholicism, so it is your religion. This shook me. I so wanted to escape from the Catholic Church, and she tells me that this is my only chance. "You must return to the prayers of your ancestors," she said.
I was determined to do everything she said, just to escape from this nightmarish, terrifying situation. After leaving the workshops, the first thing I did was find a religious goods store and buy a rosary. I spent the next three years on my knees in rosary prayer. I didn't know how to do it; the only things I remembered from religion classes were the "Our Father" and the "Hail Mary" - the only prayers of my ancestors.

I didn't recite them mindlessly, but with a heart full of zeal that longed to be freed from Satan's bonds. I never met that shaman again, and all the metaphysical books that had deceived me for years and on which I had spent a fortune (just like on all the courses) went into the furnace.
It turned out that Jesus is alive and true, that the Father in Heaven is alive and true and is free. That faith is grace, which I can ask Him for. That Jesus' death is a historical fact, not a myth, that faith is grace, that God is good. After 40 years of life in rebellion and unbelief, I finally came to know Him, the Father and His Son Jesus, through whose death and resurrection I have eternal life - here and now - not sometime later.

It turned out that God the Father is not a stern old man on a cloud who plays with us like a teenager with ants, burning their legs with a magnifying glass focused sunbeam. That what God's Word says is truth, these are facts. And that God is the God of people, that He is the God of everyday life, that He is a God who can be trusted.

I am glad that I can share this with you. Next year marks the 10th anniversary of my return to the Father's house. How different these 10 years are from those previous 40. I almost regret that I let the devil lead me by the nose for so long, but I believe that God redeems everything that the devil took from me.
Life alongside the Father and Jesus, with the Holy Spirit, is not without pain and suffering, but the awareness that He is always with me and always works all things together for good (Rom 8:28) allows me to experience hardships in a completely different way. He taught me "proactivity" - I don't wait for "what will happen," but I know what will happen, because He revealed it in Jesus, and the rest? The rest is one day at a time! In focus on Him, on the Word, on good deeds, which are the content of our lives.

Life with God, thanks to Jesus' sacrifice, is a completely different dimension for me. I am not dependent on my moods, on the weather, on whether I happen to have money or not - I am dependent on Him, and His promises are beautiful. Never has any person, not even my wife, given me as much attention and acceptance as He has. He accepts me in every situation. Not every situation serves me, not every one is life-giving. I know this now; over the last 10 years I have made many mistakes, but He has taught me. He walked with me through the consequences.

During this time He freed me from debts, from addictive smoking and drinking alcohol, helped me build a relationship with my wife, repair relationships in the family. This is all a process, but thanks to our small community that we are building in our little town, it is really much easier.
Since these are reflections, I would like to encourage you at the end, if like me, you have come to the end of the path where everything has been tried but nothing works. Then don't delay, don't wait, call out to Him, ask Him to reveal His grace in your life. If you don't believe, then ask for the grace of faith, because that too is a gift. "O taste and see that the Lord is good" (Ps 34:8). He has never abandoned you, never left you, He is good. Try it!

Świadectwo duchowej przemiany

A właśnie zastanawiałem się, czy jest tutaj jakieś community, które lubi refleksje. I proszę bardzo, trafiłem tutaj dzięki @goldfish :)
Z natury jestem myślicielem. To, czego w sobie nie lubię, to myśli oderwane od Boga. Mam 47 lat i zbyt dużo życia zmarnowałem na myślenie "własnych" myśli i podążanie za tak zwanym szczęściem. Gdy psalmista pisze, że jego największym szczęściem jest być w przedsionkach Bożego domu (Ps 84,11), to nie mówi o szczęściu z tego świata.

To chyba C.S. Lewis powiedział, że jeśli nasze pragnienia nie mogą być zaspokojone na tym świecie, to nie jesteśmy z tego świata. Gdy przeanalizujemy w Biblii Księgę Kaznodziei, z której pochodzi legendarne "wszystko marność" (Koh 1,2), to zrozumiemy, że naprawdę nic na tym świecie nie przynosi ukojenia.
Są jakieś próby, są jakieś metody i sposoby, są jakieś nauki. Jest wiele ścieżek, które chcą obejść Boga, dostać się do Raju jakąś drogą na skróty.
Wiele lat i ja próbowałem: sufizm, reiki, tarot, szamanizm, buddyzm i wiele innych, ale żadna z tych duchowych ścieżek nie zaspokoiła mojego wewnętrznego głodu. Głodu Boga, Ojca, Stwórcy.
Pochodzę z Polski i wiele lat starałem się oderwać od katolicyzmu, zbyt wiele od niego wycierpiałem. Wiązałem Boga z religią, nienawidziłem Go, byłem zajadłym przeciwnikiem kleru i kościoła. Diabeł doszczętnie obrzydził mi instytucję kościoła w ogóle. Ale około 10 lat temu, gdy byłem na skraju śmierci fizycznej i duchowej (nie wiem, co gorsze), trafiłem na pewną szamankę z plemienia Dakota, której niechybnie użył Bóg, żeby zawrócić mnie do siebie.

Gdy już nie rozróżniałem świata realnego od magicznego, trafiłem na szamański warsztat. Po warsztacie ona zapytała, czy są jakieś pytania. Od razu się wyrwałem, nie mogłem znieść udręki, w jakiej żyłem. Zapytałem prosto z mostu, co zrobić, gdy się widzi zmarłych? Ona spokojnie mnie zapytała: skąd jesteś? Odpowiedziałem, że z Polski. Wtedy ona przeszła od razu do rzeczy: katolik. A ja na to, że nie, że ja nie jestem w ogóle wierzący. Szamanka nie przejęła się tym i odparła: to nie ma znaczenia, urodziłeś się w Polsce, w katolicyzmie, a zatem jest to twoja religia. To mną wstrząsnęło. Tak bardzo chciałem uciec od kościoła katolickiego, a ona mi mówi, że to dla mnie jedyna szansa. "Musisz wrócić do modlitw przodków", powiedziała.
Byłem zdeterminowany zrobić wszystko, co powie, byle wyrwać się z tej koszmarnej, przerażającej sytuacji. Po wyjściu z warsztatów pierwsze, co zrobiłem, to znalazłem sklep z dewocjonaliami i kupiłem różaniec. Kolejne trzy lata spędziłem na klęczkach i na modlitwie różańcowej. Nie wiedziałem, jak się to robi, jedyne, co pamiętałem z lekcji religii, to "Ojcze nasz" i "Zdrowaś Mario" - jedyne modlitwy moich przodków.

Nie klepałem ich bezmyślnie, ale z pełnym zapału sercem, które pragnęło się uwolnić od szatańskich więzów. Nigdy więcej nie spotkałem tej szamanki, a wszystkie metafizyczne książki, które mnie zwodziły przez lata i na które wydałem fortunę (tak samo jak na wszystkie kursy), poszły do pieca.
Okazało się, że Jezus jest żywy i prawdziwy, że Ojciec w Niebie jest żywy i prawdziwy i jest za darmo. Że wiara to łaska, o którą mogę Go poprosić. Że śmierć Jezusa to fakt historyczny, a nie mit, że wiara to łaska, że Bóg jest dobry. Po 40 latach życia w buncie i niewierze w końcu Go poznałem, Ojca i jego Syna Jezusa, dzięki którego śmierci i zmartwychwstaniu mam życie wieczne - tu i teraz - nie kiedyś tam.

Okazało się, że Bóg Ojciec to nie sędziwy staruszek na chmurce, który bawi się nami jak nastolatek mrówkami, przypalając im nóżki skupionym w soczewce lupy promieniem słońca. Że to, co mówi Słowo Boże, to prawda, to są fakty. I że Bóg jest Bogiem ludzi, że jest Bogiem codzienności, że jest Bogiem, któremu można zaufać.

Cieszę się, że mogę się z wami tym podzielić. W przyszłym roku zbliża się 10. rocznica mojego powrotu do domu Ojca. Jakże to inne 10 lat od tych poprzednich 40. Aż mi szkoda, że tak długo dawałem się wodzić diabłu za nos, ale wierzę, że Bóg odkupuje wszystko, co diabeł mi zabrał.
Życie u boku Ojca i Jezusa, z Duchem Świętym nie jest pozbawione bólu i cierpienia, ale świadomość tego, że On jest zawsze przy mnie i zawsze wszystko obraca ku dobremu (Rz 8,28), pozwala zupełnie inaczej przeżywać trudy. On mnie nauczył "proaktywności" - nie czekam na "to, co się stanie", ale ja wiem, co się stanie, bo On to objawił w Jezusie, a reszta? Reszta to jeden dzień na raz! W skupieniu na Nim, na Słowie, na dobrych uczynkach, które są treścią naszego życia.

Życie z Bogiem, dzięki ofierze Jezusa, to zupełnie inny wymiar dla mnie. Nie jestem zależny od moich nastrojów, od pogody, od tego, czy mam akurat pieniądze czy nie - jestem zależny od Niego, a jego obietnice są piękne. Nigdy żaden człowiek, nawet moja żona, nie dał mi tyle uwagi i akceptacji co On. On mnie akceptuje w każdej sytuacji. Nie każda mi służy, nie każda jest życiodajna. Już to wiem, przez ostatnie 10 lat zrobiłem wiele głupot, ale On mnie pouczył. Przeszedł ze mną przez konsekwencje.

W tym czasie uwolnił mnie od długów, od nałogowego palenia i picia alkoholu, pomógł mi budować relację z moją żoną, naprawić relacje w rodzinie. To wszystko jest procesem, ale dzięki naszej małej wspólnocie, jaką budujemy w naszym miasteczku, jest naprawdę to dużo łatwiejsze.
Ponieważ to są rozważania, to na końcu chciałbym cię zachęcić, jeśli tak jak ja doszedłeś lub doszłaś do końca ścieżki, gdzie już wszystko jest wypróbowane, ale nic nie działa. To nie zwlekaj, nie czekaj, zawołaj do Niego, poproś, niech objawi swoją łaskę w twoim życiu. Jeśli nie wierzysz, to poproś o łaskę wiary, bo i to jest darem. "Skosztujcie i zobaczcie, jak dobry jest Pan" (Ps 34,9). On cię nie opuścił nigdy, nie zostawił, On jest dobry. Sprawdź!