BAYRAM

Her insan (nedense) hep çocukluğundaki bayramlara 'nerede bizim çocukluğumuzdaki bayramlar' diye hayıflanıp durur. Şüphesiz ben de onlardan biriyim. Bunu söylerken en az 45 yıl öncesinden bahsettiğimi gözden kaçırmayınız. 45 yıl, yarım asır demektir; yani yarım yüzyıl... Yarım yüzyılda devletler yıkılır, devletler kurulur, dünyanın şekli şemali değişir. Yine bu yarım yüzyılda nesiller değişir, zevkler, renkler, adetler, gelenekler değişir. Bir şeyi hep unutuyoruz, her şeyin bir yaşı, bir çağı vardır. O yaşı ve çağı aştığınız zaman dünyanızın tamamı değişir. Tabii ki bayramlar ve onlardan aldığımız hazlar da değişir; çünkü biz artık çocuk değil, nene, dede olduk. Ne alınan elbiselere, ayakkabılara seviniyor ne de bayramdan bayrama yediğimiz baklavayı yemenin zevkini bekliyoruz. Ne şeker toplayabiliyoruz, ne de birilerinden bayram harçlığı alma umudumuz var. Biz bütün bunları yitirmiş bir nesiliz ve bunların bir daha asla geri -ne hazin değil mi- gelmeyeceğini de biliyoruz.

Hayat gariptir; öyle zannettiğimiz gibi de değişmek için uzun bir süreye ihtiyaç duymaz. Her şey bir anda değişiverir; her şey bir anda alt üst oluverir. Anne ölür ocak söner. Annelerimizin 'evimin direği' dediği babamızın hiç de öyle olmadığını annenizi kaybettiğiniz zaman anlarsınız. Bayramların, o hasretini çektiğiniz ve 'nerede o eski bayramlar' dediğiniz bayramları asıl anne gittikten sonra kaybedersiniz. Bence anneniz hayattaysa 'nerede o eski bayramlar' diye mızmızlanıp durmayın. Bu yaşıma geldikten sonra asıl bayramın bir anneye sahip olmak olduğunu anlayabildim.

Biraz da Kapitalizmin bastırmasıyla bayramları sıradan tatil haline getirenlere: 'gidin -varsa- annenizin, babanızın elini öpün bayramlarda.' Zira tatili her zaman yaparsınız; ama bunları kaybettiğiniz zaman onların elini öpmenin, onlara hal-hatır sormanın zevkini, lezzetini bir daha hiç bulamazsınız.

Bütün sevdiklerimin bayramı kutlu olsun... Allah, bütün sevdiklerimi sevdikleriyle birlikte nice bayramlara eriştirsin...