[En/Fa] 1272 + Nahoft music group Concert + 2StepN

@navidjahanshahi | 20.16km run | lasted for 209 minutes | burned 1676.0 calories.
🔵 Caption : >>> (9pics) Last night, I went to the Nahft band concert with Zari, Moein, and Rabi. Tickets were 450 toman each, and I asked the guys to grab eight flowers on the way (came to 640 toman total). Honestly? Big mistake.

Anyone who knows me knows I don’t like traditions — there’s something fake about them that just grates on me. But every now and then, I give in, just to check if maybe I’ve changed. Spoiler: I haven’t.

Those flowers had no happy ending. The whole night they were just in the way — I couldn’t focus, couldn’t relax. After the concert, I was too busy trying to hand them out to say proper goodbyes. Never again am I buying flowers for close friends’ performances. When I had my own concert, I barely remember who gave me flowers anyway. But I could give a few to some kids, which was nice.

Anyway, we got to the venue. I was buzzing — super hyped for no reason. Saw a bunch of familiar faces: Ali Khaljan’s wife, Rana, Yalda, Erfan Kazerooni…

5

I had the tickets, and they were numbered, so the question was — do we sit according to the numbers or rush for better seats? From my experience on Wednesday, I told them it’s probably assigned seating. And since I already knew the numbers, it was kind of funny.

Turns out, since the tickets were originally meant for my dad, they were some of the best seats in the house — row one, seats three to six. We went in, joked around with Ali Ahmadi and Master Pouya — Ali even called them “Asa-tits!” similar to "teachers" pronunciation!

We sat down, and then Fati showed up and sat on my right. She hadn’t managed to run me over with her car earlier, so I guess she was trying to make up for it in the hall! We’ve got that weird timeless friendship — like, we never actually greet each other properly.

Our seats, though, were already taken by the r.i.p Mohammad Yaghmaei’s family, so we ended up in row four — which was honestly fine. But wow, the chaos in front of us…

Half the front row kept getting shuffled around by the staff until finally, Mrs. Fatemeh Iran-Nejad (head of the Cultural Department) sat down, and right in front of her — the singer, Hamid Zeidabadi. They even came over to move us, but we said, “If you’re freeing up seats three to six for us, we’ll go!” and they gave up.

10

After about forty minutes, the band came on. Reza spoke briefly, then Mohammad Yaghmaei’s father said a few words — in his black shirt and white hair, he looked so fragile yet so strong standing up there. He talked about the value of music and handed a flower to the group in his son’s memory. Heartbreaking.

Then Rahman introduced the players, and the concert began. The only annoying part was Hamid’s over-enthusiastic clapping between songs — maybe trying to prove he “got it” better than the rest of us.

Also, Mrs. Iran-Nejad’s obsessive filming — especially during the final piece, when she suddenly crouched down and basically forced Hamid to sink into his chair so she could get a better shot!

Musically, the band had some rough spots. It honestly felt like they had to pull the whole set together in the last month. The bam-tar had plenty of melodic slips, percussion was off-time, the tar was barely audible, and the santoor player seemed nervous. Rahman himself lacked confidence in his vocal runs — way shakier than three years ago.

15

But the kamancheh (spike fiddle) — wow. It carried the whole thing. Except for one off-pitch moment in a higher position, which earned him a sharp side-eye from Rahman, he played clean and steady. At one point, he even answered Rahman’s vocal line beautifully.

Compared to ten years ago, the instruments themselves have gotten much better — they held tuning way longer. Guess the younger generation finally outpaced the old-school masters; the craft’s evolved.

Flaws aside, the show was still a standout. Musically, lyrically, emotionally — easily a level above most local performances. And honestly, no one else in this city even does concerts anymore, so the fact they put one on at all deserves respect.

The last piece was a cover — Vatan (Homeland), by Saeed Farajpouri. Total runtime: one hour and ten minutes. I handed out the flowers as I said. Reza, who kept smiling at me during the performance, said when he got his, “See? You knew every word and sang along!”

I’d also gone up front to chat with Mohammad-Javad and told Mohsen that the tar was too quiet. Mohammad-Javad said everything was actually balanced — and if it wasn’t, Master Ali Ahmadi would’ve definitely noticed with those trained ears. He was right.

20

We said our goodbyes and headed out. By the time Mokhmal arrived from Valiasr with the pizzas, we’d already cut through Imam and Pezeshkan town and met up. Then came the real question: eat the pizzas or Maghooli first — whose jaw was making click click noises!

Mary, who Rabi calls “here belly” was over it — said, “I’m at thirty-seven weeks, just let me pop already!” We told her to wait a couple more weeks so we can celebrate after pizza. She said, “Fine, but bring pineapple!” That’s when everyone panicked and whipped out their ChatGPTs!

This morning, Dr. Sheelala honored me with his first-ever visit to the teapot Loop — we chatted for a while, and I swear it didn’t even count in our lifespan.

(Oct 11, Saturday, 19th of Mehr)
Today’s Strava throwbacks:

Last year, same day (24 photos — long city run with Samaneh, saw a wild dog, fun day)
https://www.strava.com/activities/12631719657

Two years ago, same day (11 photos — barefoot in grassy loop run; saw Dad; started reading Khayyam’s rubaiyat, which kicked off one hell of a dark spiritual phase)
https://www.strava.com/activities/10017523174

Three years ago, same day (2 photos — before writing “Freedom”) (1 photo — got a flat tire at the end!) (2 photos — rode home on the flat) (and yeah, those were the nights we used to sleep at Ferdowsi’s place for safety patrols… now it’s a restaurant. One night a double-cabin truck stopped me — turned out to be the police. Back then, it was basically martial law)
https://www.strava.com/activities/7945116170
https://www.strava.com/activities/7945116444
https://www.strava.com/activities/7945137724
https://www.strava.com/activities/7948532043

Strava2hive

(۹ع) دیشب با زری و معین و رابی رفتیم کنسرت گروه نهفت. بلیط چهارصد و پنجاه بود و من از بچه‌ها خواستم که سر راه‌شون هشت شاخه گل بگیرن (که شد شیشصد و چهل) که بدم به دوستان و، حقیقتاً پشیمون شدم!

کسانی که منو می‌شناسن می‌دونن که من از رسوم خوشم نمیاد، یه دروغی توی رسومه که برام آزاردهنده‌ست. با این حال هرچند وقتی یکبار تن میدم تا دوباره خودمو اندازه‌گیری کنم.

اینکه این گل‌ها در نهایت فرجام خوشی ندارن، و همچنین تمام مدت هم وبال دست و حواسمن و در پایان اجرا هم باعث میشن درست نتونم حواس‌مو جمع کنم که یه احوال پرسی درستی بکنم و مشغلهذمیشن که سریع همه‌ی شاخه‌ها رو برسونم به دست بچه‌ها و دلایل متعدد دیگه...

دیگه من گوه بخورم گل‌ بخرم واسه اجرای کسی که با من صمیمیه! تازه وقتی خودم اجرا داشتم هم خیلی چیز بی‌خودی بود، زحمت حمل و نقل‌ش به کنار، اصلاً یادم نیست کی بهم گل داد! ولی خوبی‌ش این بود تونستم به چند تا کودک گل بدم.

به هر روی، ما رسیدیم به در ورودی. من خیلی های بودم، هیجان فوق‌العاده زیادی داشتم نمی‌دونم چرا. شیدا شده بودم! چند نفر آشنا دیدیم. همسر علی خالجان، رعنا، یلدا، عرفان کازرونی و... .

5

بلیط‌ها دست من بود و روش هم شماره داشت و سوال بچه‌ها این بود که آیا طبق شماره می‌شینیم؟ آیا لازمه بجنبینم که جای بهتری گیرمون بیاد؟ و من از تجربه‌ی چهارشنبه بهشون گفتم احتمالا طبق شماره‌ست و چون شماره‌ها رو می‌دونستم یه حال طنزی داشت!

ماجرا این بود که چون این بلیط‌ها رو برای بابا در نظر گرفته بودن بهترین جای سالن بودیم، شماره‌های سه تا شیش. رفتیم و یه حال احوال خنده‌دار عجیبی هم با علی احمدی و استاد پویا داشتیم، علی به خودشون گفت اساتیت‌س!

نشستیم و یهو فاطی هم اومد سمت راست من نشست، انگاری با ماشین نتونسته بود بزنه زیرم، می‌خواست توی سالن جبران کنه! ما با هم یه رابطه‌ی خنده‌داری داریم، به جوری هستیم انگار زمان وجود نداره، مثلاً به هم سلام درست و حسابی نمی‌کنیم!

البته صندلی‌های ما رو خانواده‌ی محمد یغمایی خدابیامرز نشسته بودن و در نتیجه ما ردیف چهار نشستیم که خوب هم بود. ولی جلوی ما غوغا بود.

چندین نفر اومدن که مسئولین سالن جابه‌جاشون کردن و در نهایت خانم فاطمه ایران‌نژاد، رییس ارشاد و جلوی اون هم حمید زیدآبادی خواننده نشست. البته به ما هم ایراد گرفتن و ما گفتیم اگه سه تا شیش رو برای ما خالی می‌کنید تا ما پا شیم که اونا هم بی‌خیال شدن!

10

بعد از چهل دقیقه دوستان اومدن و رضا کمی صحبت کرد، پدر محمد یغمایی کمی صحبت کرد که با پیراهن مشکی و موی سفید واقعاً عجیب بود که تونسته بود خودشو اون بالا محکم نگه داره. در نهایت از اهمیت موسیقی گفت و یه گل از طرف محمد داد به دوستان. عاخ عاخ.

بعد هم رحمان دوستان رو معرفی کرد و اجرا شروع شد. بین هر قطعه چیزی که روی مخ بود تشویق‌های حمید خان بود که من نمی‌دونم شاید اینجوری می‌خواسته به بقیه بفهمونه که اون از بقیه بهتر درک می‌کنه اجرا رو!

و همچنین فیلم گرفتنای خانم رییس ارشاد، که واسه قطعه‌ی پایانی یهو یه حرکت عجیبی زد و حمید خان رو مجبور کرد که فرو بره توی صندلی تا بهتر بتونه فیلمبرداری کنه!

چیز دیگه‌ای که برام عجیب بود اشتباهات دوستان بود. یه جوری بود انگاری توی همین یکماه آخر مجبور شدن قطعات رو جمع کنن و مثلاً اشتباهات بم‌تار توی ملودی‌ها خیلی زیاد بود. همچنین کوبه‌ای هم کوانتایز نبود.

تار صداش نمیومد و سنتور هم نامطمئن و با استرس ساز می‌زد. رحمان هم واسه تحریرها اعتماد به نفس نداشت و در کل نسبت به سه سال پیش خیلی فالش‌تر بود.

15

اما تا دلتون بخواد کمونچه خوب بود. غیر از یه جا که توی پوزیسیون بود و فالش شد که رحمان یه نگاه چپی بهش انداخت و اونم پیانو ادامه داد. یه جا هم جواب آواز رحمان رو داد که خیلی تمیز بود. در کل بم‌تار و تمبک انگار از روی بی‌خیالی با قدرت ساز می‌زدن و کمونچه به پشتوانه‌ی تمرین صحیح.

یه چیز جالب دیگه نسبت به اجراهای مثلاً ده سال پیش کیفیت سازها بود، که زیاد کوک خالی نکرد. بلآخره زور جوون‌ترها به اساتید مغزپوسیده چربید و کمی ساخت سازها مدرن‌تر شد!

با تمام این اوصاف از بقیه‌ی اجراها این یه سر و گردن بالاتر بود. هم از نظر اجرا هم از نظر شعر و آهنگ و هم اینکه در کل کسی توی این شهر کنسرت نمیده دیگه، همینکه یه نفر کار ارائه میده خودش ارزشمند به حساب میاد.

اجرای آخر البته کاور بود، تصنیف وطن، از سعید فرجپوری. کل کار یک ساعت و ده دقیقه طول کشید. من هم گل‌ها رو چنان‌که عرض کردم تقدیم کردم. رضا هم که وسط اجرا همه‌ش به من لبخند می‌زد لحظه‌ی دریافت گل گفت "دیدی همه‌ی کارها رو حفظ بودی و می‌خوندی؟!"

البته من رفتم جلو و وایسادم کنار محمدجواد و به محسن گفت‌م که صداش نمیومده. محمدجواد ولی گفت که همه‌ی صداها هم سطح بوده و اگه جز این بود استاد علی احمدی با اون گوش‌های تربیت شده‌ش حتماً اصطلاح می‌کرده. که درست می‌گفت.

20

ما دیگه خدافظی کردیم و زدیم بیرون و تا مخمل با پیتزاها از ولی‌عصر برسه ما هم کوی امام و کوی پزشکان رو بریدیم و رسیدیم و نمی‌دونستیم پیتزاها رو بخوریم یا ماغولی رو! با دهن‌ش تق تق می‌کرد! ماری هم به قول رابی شکم‌میون، دیگه حوصله‌ش سر رفته بود می‌گفت "الان سی و هفت‌م دیگه بذارید بزام!"

البته ما نذاشتیم، گفتیم دو سه هفته دیگه پیتزا بخوریم بعدش با خیال راحت بزا! اونم گفت "پس آناناس بیارید...!" اینجا بود که همه استرسی شدن و چت جی‌پی‌تی‌هاشون رو درآوردن!

صبح‌ش هم دکتر شی‌لالا افتخار داد و برای اولین بار اومد لوپ قوری که گپ زدیم و از عمرمون حساب نشد.

(۱۹مهر، ۱۱ اکتبر، شنبه)
یادآوری استراواعی امروز :

فعالیت‌ پارسال مثل امروز (۲۴عکس، با سمانه رفتیم لانگ ران شهر، خیلی خوش گذشت، سگ وحشی هم دیدیم)
https://www.strava.com/activities/12631719657

فعالیت دوسال پیش مثل امروز (۱۱عکس، پا لقو توی لوپ چمنی، بابا رو هم دیدم، خدا نصیب نکنه رباعیات خیام رو شروع کردم و از نظر روحی یه مسیر کثافتی در زندگی‌م آغاز شد!)
https://www.strava.com/activities/10017523174

فعالیت‌های سه‌سال پیش مثل امروز (۲عکس، قبل از نوشتن کلمه‌ی آزادی) (۱عکس، آخرای نوشتن یهو پنچر شدم!) (۲عکس، هیچی دیگه با لاستیک پنچر برگشتم خونه) (بدون عکس، همون شب‌هایی که می‌رفتیم خونه فردوسی می‌خوابیدم امنیت تأمین می‌کردیم، الان شده دیزی هیزم، یه دوکابین هم جلومو گرفت، پلیس بود، اون شب‌هایی بود که شبا تقریباً حکومت نظامی بود!)
https://www.strava.com/activities/7945116170

https://www.strava.com/activities/7945116444

https://www.strava.com/activities/7945137724

https://www.strava.com/activities/7948532043

Strava2hive

---

If you would like to check out this activity on strava you can see it here:
https://www.strava.com/activities/16118654947

About the Athlete: **

This is an automated post by @strava2hive and is currently in BETA.

If you would like to know more about the @strava2hive service, you can checkout our Frequently Asked Questions.