Biegnąc nad rzeką musieliśmy zmagać się z niewielkim, ale przeciwnym wiatrem, dlatego dobrze by było biec w grupie. Około 50-80 metrów przed sobą widzieliśmy grupkę 5-6 biegaczy, którzy zdawali się trzymać równe tempo podobne do naszego, ale, żeby ich dogonić musieliśmy przyśpieszyć. Podczas krótkiego biegu wystarczyłoby zapewne kilkaset metrów, żeby nadrobić stratę, ale inaczej sprawa wygląda podczas długiego biegu, gdzie trzeba minimalizować podwyższony wysiłek.

Pamiętam, że goniliśmy tę grupkę przez około 6-7 kilometrów, niestety bez sukcesu, około 20 kilometra kolega zdecydował się na ostatni wysiłek, żeby dogonić uciekinierów, ja niestety odpuściłem, więc kolejne kilometry musiałem pokonywać samotnie, walcząc z własnymi słabościami. Około 23 kilometra po raz pierwszy przeszedłem z biegu do marszu, czyli mój kryzys zaczął się stosunkowo szybko. Później kontynuowałem ten marszobieg przez dalszą cześć trasy, w pewnym momencie zrozumiałem, że upragniona trójka z przodu już bezpowrotnie uleciała i teraz została mi walka o ukończenia maratonu.

Wielu innych uczestników równie dzielnie walczyła, cześć z nich była bezpośrednio wspierana przez członków rodziny lub przyjaciół, którzy jechali obok nich na rowerze i w razie potrzeby go wspierali. Ja niestety byłem sam, w przypadku takiego rozciągnięcia się stawki zawodników oznaczało to, że zawodnik biegnący przede mną był daleko w przodzie, a ten który mnie gonił był kilkaset metrów za mną.

Skrzydeł dostałem dopiero około 40 kilometra, kiedy zdałem sobie sprawę, że tylko około dwa kilometry i skończy się moja walka. Kiedy skręciłem znad rzeki w stronę miasta na ostatnią prostą dodatkowo dostałem dodatkowego kopa w postaci dopingu po polsku. Któryś z kibiców zauważył biało-czerwoną flagę na mojej koszulce i głośno krzyknął "dawaj, ku...a, dawaj". Na ostatnich metrach przed linią mety minąłem jeszcze jednego przeciwnika.

Po minięciu linii mety miałem mieszane odczucia, z jednej strony dumny byłem, że ukończyłem maraton, ale z drugiej strony czułem ogromny niedosyt, bo do złamania czterech godzin zabrakło 23 minut. Kolega miał jeszcze większego pecha, bo jemu zabrakło 8 sekund.

Drugie podejście - Marathon de Paris

Jesień i zimę mocno przepracowałem, wespół z kolegą, który zapisał się ze mną na maraton w Paryżu już jesienią 2011 roku. Doskonale pamiętam te około 30 km wybiegania w temperaturze około lub poniżej 0 ^oC. Maraton w Paryżu to w 100% inny bieg od tego, który doświadczyłem pół roku wcześniej w Wavelgem. Już sama rejestracja, która zakończyła się kilka miesięcy wcześniej po osiągnięciu 33 tysięcy biegaczy, zwiastowała zupełnie inny bieg.

^{Zdjęcie organizatora zakupione z pakietem zdjęć z trasy.}

Musieliśmy inaczej opracować logistycznie cały bieg, dla mnie przypominało to przygotowania z poprzedniego roku do półmaratonu, czyli konieczność odebrania pakietu startowego z numerem dzień wcześniej. W przypadku maratonu było to o tyle utrudnione, gdyż odbiór pakietów startowych był w dniu poprzedzającym zawody w kompleksie Bercy na południu Paryża. Pozytywną stroną tego przedsięwzięcia były targi sprzętu sportowego. Sami daliśmy ponieść się zakupowej fali i kupiliśmy kilka elementów wyposażenia długodystansowego biegacza.

Tak czy siak musieliśmy zarezerwować nocleg w okolicach Paryża. Zdecydowaliśmy się na hotel na północnych przedmieściach Paryża w Bobigny. W dniu wyścigu jak tysiące innych uczestników metrem dostaliśmy się na Polach Elizejskich.

Linia startu była mniej więcej w połowie Pól Elizejskich, a uczestnicy szczelnie wypełniali szeroką aleję aż do Placu Charles De Gaulle. Ustawiali się w wybranych wcześniej strefach, my byliśmy daleko za profesjonalistami, którzy startowali jako pierwsi. Poszczególne strefy były wypuszczane co kilka minut, żeby zapewnić pewien komfort biegu, bez konieczności przepychania się łokciami. Oficjalny start maratonu był o 8 rano, ale my staliśmy tak daleko, że linię startu przekroczyliśmy godzinę później. Żartowaliśmy sobie wtedy, że zawodowcy są już w połowie dystansu, a my dopiero zaczynamy naszą walkę. Pocieszeniem mogły być tłumy biegaczy w jeszcze dalszych sektorach za nami, którzy musieli wciąż czekać na start.

Dzięki tym zabiegom organizatorów mogliśmy płynnie wystartować w grupie biegaczy o podobnym wytrenowaniu, na szerokiej alei było wystarczająco miejsca, żeby bez problemu złapać własny odpowiedni rytm biegu. Niestety nie uniknęliśmy standardowego błędu w biegach tak masowych, czyli daliśmy się porwać tłumowi i zaczęliśmy szybciej niż planowaliśmy wcześniej. Cały czas kontrolowałem tempo biegu i co chwilę upominałem kolegę, że biegniemy za szybko, no ale przecież tłum nas niósł.

^{Zdjęcie organizatora zakupione z pakietem zdjęć z trasy.}

Wzdłuż niemal całej trasy stały nieprzebrane tłumy kibiców i turystów, którzy gorąco dopingowali biegnących. Co 2-3 kilometry przy ulicach stały różne zespoły i przygrywały rytmicznie biegaczom. Trasę od Placu Bastylii do Bois de Vincennes pamiętałem z półmaratonu. Następnie biegliśmy w stronę centrum Paryża, tym razem po bulwarach wzdłuż Sekwany.

Tym razem pierwszy kryzys dopadł mnie nieco dalej niż poprzednio, bo około 27-28 kilometra, gdzieś na wysokości Place de Varsovie, czyli tuż przy wieży Eiffla. Dalej trasa wiodła przez chwilę jeszcze wzdłuż Sekwany, żeby później skręcić w stronę niesławnego lasku Bulońskiego (Bois de Boulogne), był to jedyny odcinek trasy gdzie biegaczy dopingowały tłumy kibiców. W tym lesie każdy walczył sam ze swoimi niedoskonałościami, nie tylko ja kontynuowałem zawody w formie marszobiegu, wielu moich rywali również zmagało się mniejszymi lub większymi kryzysami.

Podobnie jak w przypadku pierwszego maratonu wykrzesałem resztę sił na finisz, ostatnie dwa kilometry już tylko biegłem, a po wbiegnięciu na ostatnią prostą na Avenue Foch gdzie tłumy po obu stronach drogi zagrzewały do walki na ostatnich metrach nawet tych z nas, którzy kończyli resztkami sił dwie godziny po zwycięscy. Jak łatwo się domyślić również w Paryżu nie udało mi się złamać czterech godzin, mimo tego, że poprawiłem swój poprzedni czas to wciąż zabrakło około 9 minut.

^{Zdjęcie organizatora zakupione z pakietem zdjęć z trasy.}

Podsumowanie, wady i zalety.

Oba maratony były niezwykłymi wydarzeniami do których przygotowywałem się na miarę swoich możliwości, w okresie przygotowawczym biegałem tygodniowo do 100-150 kilometrów tygodniowo, czyli tyle ile obecnie w miesiąc lub nawet dwa. Za kazdym razem kiedy mijałem linię mety mówiłem sobie "never ever", ale to szybko mijało i po paru dniach zapisywałem się na kolejny maraton. Po Paryżu miałem biec jesienią w Warszawie, ale w międzyczasie nasiliła się moja choroba ZZSK i musiałem odpuścić.

W przypadku małego lokalnego biegu trudno wskazać dużo zalet, chyba tylko dostęp do masażystów i odnowy biologicznej po biegu. W Paryżu było nie możliwe dostać się na taki masaż. Bieg lokalny to przede wszystkim walka z samym sobą, z własnymi słabościami, przypomina on bardziej długie samotne wybieganie niż rzeczywistą rywalizację.

Duży, dobrze zorganizowany bieg daje większą szansę na lepszy wynik, przez cały czas ktoś biegnie przed nami, za nami i z boku. Ogromną zaletą są również tłumy kibiców. Pod numerem startowym mieliśmy swoje imiona i czasami słyszeliśmy w tłumu doping po polsku skierowany bezpośrednio do nas od obcych ludzi stojących przy trasie, to również podnosi morale i daje dodatkowego kopa. Dodatkowym plusem była piękna żółta koszulka "Paris Marathon Finisher", którą dumnie prezentowałem tydzień później na I Półmaratonie św. Jerzego w rodzinnej Ostródzie.

Bardzo jestem zadowolony, że miałem szansę przekonać się na własnej skórze jak to wygląda, doświadczyć ekstremalnego zmęczenia, skurczów przy każdym kroku i sztywności w kolanach, więc z uśmiechem ale ze zrozumieniem patrzę na takie filmiki.